Ik durf te wedden dat je ze eruit pikt. Die Nederlanders dan. Groepjes mannen die met elkaar staan te praten, met de handen in de zakken. Zakken van iets te blauwe pakken met daaronder bruine schoenen. Bij voorkeur van die lichtbruine en daarboven een lichtbruine riem. De bovenste knoopjes van het witte of groot geruite overhemd zijn los, of, àls er een das wordt gedragen, liefst een roze. Zo typisch Nederlands!
Of, een ander voorbeeld, wanneer het ‘informeel’ gaat: een cognac- of zandkleurige corduroy broek die er al vormeloos en uitgezakt uitziet ook al is-ie nieuw, met daaronder donkerbruine hoge suède veterschoenen.
Is dat erg? Nee, in principe niet.
Net zo ‘niet erg’ als het soms wat onbehouwen, onverschillige en af en toe zelfs onbeleefde gedrag van de Nederlander. ‘Lekker gewoon’, dat wel. Zo gewoon als een broodje kaas en een glas karnemelk bij de lunch, of het ‘camping-Duits’ dat gesproken wordt.
Maar daarmee proberen de Duitse markt te bewerken? Serieus genomen willen worden? Een deal willen sluiten? Dat kan lastig worden.
In een eerste ontmoeting worden bovengenoemde taferelen door Duitsers misschien nog wel lollig gevonden. Charmant ook zelfs. Maar als het erop aan komt, wil een Duitser iemand tegenover zich die weet hoe het hoort en weet hoe het werkt. Iemand die letterlijk kennis van zaken heeft. En dat laat blijken door een fatsoenlijk gedrag, een verzorgd uiterlijk en doordat hij/zij zijn/haar plaats kent. Die beseft dat de wereld niet om Nederland draait en een bescheiden houding inneemt.
Zijn die Duitsers dan zo arrogant? Nee, integendeel. Maar zo stellen zij zich misschien wel een beetje op als er zo’n ‘gewone’ Nederlander met ze probeert zaken te doen. Over het algemeen vind een Duitser het prettig – en belangrijk – wanneer er sprake is van een respectvolle omgang.
Probeer dus volgende week op de Duitslanddag en in de hopelijk vele vergaderingen die nog gaan volgen een beetje correct te zijn. De eerste winst is dan al binnen.
Goede zaken gewenst!
Servus,
Ursula W.
